Komentarz po meczu z Belgią. Kapitulacje trudno tłumaczyć

ROZBITY NOS I DYSKRETNY WYSTĘP. JAK WYPADŁ LIDER KADRY? 

Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą. Fajne hasło, ale po meczu z Belgią nasza drużyna nie mogłaby umieścić go na autokarze. Pod koniec meczu w Brukseli już nie walczyliśmy. Wywiesiliśmy białą flagę. W takiej sytuacji patrzysz rywalowi głęboko w oczy i niemo prosisz go, by skończył, by odpuścił. Pech chciał, że Belgowie w środę nie odpuścili. Kilka dni wcześniej sami przeżyli upokorzenie, więc teraz nie mieli litości dla rywala, który chwiał się niepewnie w narożniku i nie potrafił odgryźć się w żaden sposób.

Po takim meczu mówi się tak: "Przegraliśmy, ale za to mamy mnóstwo wniosków do wyciągnięcia".

A ja nie wiem, czy faktycznie tak jest. Gdy traciliśmy czwartego, piątego, szóstego gola nasz zespół już zupełnie nie funkcjonował. I jak tu kogoś krytykować, że nie doskoczył do rywala, skoro i to nic by nie dało, bo drugi z trzecim też już zapomnieli o obowiązkach?

Zieliński bez wsparcia

Mam w głowie taki obrazek. Belgowie mają rzut rożny. Podchodzi Piotr Zieliński i pokazuje kolegom, że szykuje się krótkie rozegranie, a on będzie miał do pokrycia dwóch przeciwników. Macha ręką, ale nic się nie zmienia. Nikt nie podbiega. Oczywiście, Belgowie rozgrywają krótko. Zieliński widzi, że ma dwóch rywali, więc w zasadzie rezygnuje.

Leandro Trossard może i był zaskoczony, że ma tyle miejsca, ale świetnie wiedział, co zrobić. Po prostu podszedł sobie trochę bliżej i strzelił w samo okienko bramki Bartłomieja Drągowskiego. I co tu oceniać? Drużyna była absolutnie nieprzygotowana na to rozegranie, a przecież Belgowie nie zrobili nic wielkiego. Ot po prostu jeden zagrał do drugiego na kilka metrów i nieszczęście było gotowe.

Nad tym meczem unosi się zapaszek, jaki towarzyszył spotkaniom kadry w latach dziewięćdziesiątych. Wtedy wszystko, co udało nam się osiągnąć, zawdzięczaliśmy jeżdżeniu na tyłkach. Rywal mógł nas miażdżyć, ale w kraju panowała euforia, jeśli udało się dowieźć bezbramkowy remis. Jako młody kibic najbardziej nie lubiłem niskich porażek, bo wiedziałem, że one nic nie zmienią. Ciągle wierzyłem, że srogi łomot doprowadzi do zmian. Że na drugi dzień obudzę się w innej rzeczywistości. Że zrozumiemy swoje błędy i zaczniemy pracę od nowa. Minęło ponad dwadzieścia lat i przestałem się łudzić.

Rozpadający się zespół

Michniewicz słusznie zauważył, że jakbyśmy walili piłkę po autach, pewnie wynik byłby niższy. Ale czy to by nas dokądś doprowadziło? No, nie. Wolałbym zobaczyć jednak porażkę w meczu dwóch wyrównanych zespół. Nie chcę patrzeć, jak nasz zespół rozpada się trenerowi w rękach.

Świetnie, że jedziemy na mundial, ale w Brukseli szybko przypomniałem sobie, co może nas tam czekać.

Czesław Michniewicz miał swój plan na te mecze. Optymalny skład szykuje na ostatnie spotkanie, przeciwko Belgii. Ale przecież po drodze mamy jeszcze wyjazdowe starcie z Holandią. Kiedyś liderzy muszą odpocząć. Kiedy jak nie w sobotę? Kamil Glik już teraz wygląda na mocno porozbijanego. Robert Lewandowski zastrzega, że wszystkich tych meczów po dziewięćdziesiąt minut nie zagra. Czas płynie, a wciąż trudno sobie wyobrazić, że z bardzo mocnym rywalem (jakim jest Holandia) gramy bez Glika. A nawet on – co widzieliśmy w środę – wszystkiego nie uratuje. A Holendrzy będą wiedzieć, co zrobić, jeśli dostaną rozbitego rywala.